Πάντα η αλλαγή κρύβεται μέσα μας…
…ελλοχεύει στις στιγμές, ηθελημένα οχυρώνεται πίσω από αδυναμίες, αναστολές, φοβίες. Δεν χάνεται όμως. Είναι εκεί και περιμένει το έναυσμα, την ένωση της ψυχής, του κορμιού, του ονείρου, για να αφεθεί και να τα παρασύρει όλα καθώς στροβιλίζεται συνεπαρμένη από την ίδια τη δύναμή της.
Και ορίζει νέες μορφές, νέες χαρές, νέες προοπτικές κι ανέλπιστα σμιξίματα.
Σαν το βαμβάκι. Ανθός ταπεινός, φυτού ευκαταφρόνητου κι ευαίσθητου. Πρώτη ύλη για υφάσματα κι ίνες που θα καλύψουν κορμιά και θα ενώσουν άκρες δυνατά.
Σαν τον πηλό. Αρχέγονος, εύπλαστος, μάρτυρας της θνητότητάς μας. Σχηματοποιείται εύκολα κι αγαπά τόσο το νέο του σχήμα, που σπάει και διαλύεται αν προσπαθήσεις να του το αφαιρέσεις σαν να εκδικείται την βιαιότητα της διόρθωσης.
Και μπορεί κάποτε να σμίξουν. Ποτέ δεν ξέρεις το πότε, το πού, το πώς. Τότε το βαμβάκι θα ξετυλίξει την ομορφιά του, θα απλώσει την προκλητικότητα της αγνότητάς του και θα δεθεί σε κόμπους εύσχημους αγκαλιάζοντας τον πηλό και περνώντας από μέσα του θα τον σφίξει στην αγκαλιά του τόσο όσο να τον συγκρατήσει χωρίς να σπάσει. Κι ο πηλός; Ο πηλός δήθεν εύπιστα θα αφεθεί να δεθεί, θα στριφογυρίσει γύρω από τις ίνες του βαμβακιού και θα τις βαρύνει τόσο όσο να μην παρασύρονται εύκολα και να μην ξεφτίζουν.
Ακόμα κι αν χωρίσουν κάποια στιγμή, θα έχει χαραχτεί πάνω τους το σημάδι της ένωσης τους…Λίγο χρώμα του πηλού πάνω στο βαμβάκι, λίγες ίνες στον στεγνό πηλό. Δείγματα σμιξίματος, αποδείξεις μιας μοναδικής συνύπαρξης.
